Foka obrączkowana

Foka obrączkowana nazywana również jako Nerpa. osiąga rozmiar od 125 do 160 cm długości, samice są mniejsze od samców. Jest to najmniejsza z bałtyckich fok osiągając masę ciała 35-110 kg. Ubarwienie futra jest szarobrązowe z charakterystycznymi, jasnymi wzorami w kształcie wydłużonych pierścieni. Od tych pierścieni pochodzi nazwa gatunku. Mała głowa z krótkim pyszczkiem osadzona jest na krótkiej szyi. Charakterystyczne są duże, blisko osadzone oczy oraz jasne wąsy o paciorkowatej strukturze.

Rejon jej występowania obejmuje północna część Bałtyku, głównie Zatoka Botnicka oraz Zatoka Fińska. Na polskim wybrzeżu Bałtyku gatunek ten pojawia się bardzo rzadko.

Foki obrączkowane występują raczej pojedynczo, są bardzo ostrożne i nieufne, zawsze są ciekawe, podobnie jak foki pospolite.

Odżywia się głównie małymi rybami, a także dorszami, mięczaki i skorupiakami.

Samce osiągają dojrzałość płciową w siódmym roku życia, samice wcześniej. Młode przychodzą na świat na przełomie lutego i marca, na krach i polach lodowych. Matka robi w śniegu rodzaj jamy, w której mała foczka leży bezpiecznie ukryta przed zagrożeniem. Po urodzeniu foka pokryta jest gęstym futrem. Podczas 3 miesięcy okresu ssania pokarmu matki młoda foka przybiera barwę osobnika dorosłego. W tym czasie ma za zadanie nauczyć się samodzielnego życia, podglądając zachowanie matki.

Obecnie głównym zagrożeniem dla foki są zmiany klimatu powodujące coraz cieplejsze zimy, a co za tym idzie mniejszą ilość śniegu i lodu, których ten gatunek potrzebuje do porodu i odchowania młodych.

Na początku XX wieku fok obrączkowanych było w Bałtyku około 200 tysięcy. Intensywne polowania i zanieczyszczenia środowiska, a także łagodne zimy spowodowały spadek liczby tych zwierząt. Aktualnie liczebność bałtyckiej populacji nerpy wynosi około 6 ? 8 tysięcy osobników.

Na podstawie informacji Stacji Morskiej Instytutu Oceanografii Uniwersytetu Gdańskiego (SMIOUG) i WWF Polska.